Biz Dünyanın Yerlileri...

Arzu,bir kaçış planıdır...

Bedenimizin mülkiyetle ilişkilendirilmesinin tarihi çok eski...Bedenimizin neye muktedir olduğunu bilmemizin ve bunu engelleme arzusunun tarihi de çok eski.Dinlerin kuruluş felsefesi ve tarihi, beden hareketlerimizin, arzunun sınırlanmasının üzerine kurulu.Kapitalizm bu arzu kesintileri ve bedenin kudretinin sınırlanması tarihi içinde bedeni özneleştirerek yeniden formatlama girişimi de aynı zamanda.Kapitalizmde özne, iktidarı taşıyan, onu sermaye olarak- meta olarak değil,para olarak değil herşeyin kapitalist bir ilişki biçimi olarak üreten birey olarak tanımlanabilir.Bu halin kapitalizm biçimleri içerisinde farklılıklar gösterebilmesi de normal.Zaten önemli olan öznenin normalliği...Bir normallik tanımı, yapıldığı anda bu bütün ilişki halinin kurucu momenti oluyor haliyle.Normlar üreten özne rejimi, meşruiyetin de güvencesi, taşıyıcısı elbette. Normal olanı meşru ve gayrı meşru olark sınıflandırmak böylece mümün de oluyor...Bireylerin hakları ve sorumlulukları iktidarın parçası dolayısıyla kendisi olma özgürlüğün sınırlarını da belirliyor.Toplumsal olan bireylerden oluşuyor ve o bireyler toplumsallıklarıyla üretiliyorlar.Oysa Tarde'ın itirazı çok vurucu bir yerden konuşuyor.Bireylerin içindeki toplumlar...Hepimizin içinde toplumlar var ve bu bize toplumlar oluşturmak yerine tekillikler üretme kudreti veriyor...Toplumlar bize yaşam biçimlerinin meşruiyetini dayatırken, tekilliklerin çindeki toplumlar ortaklaşalığın kurucu yaratıcılığına alan açıyor.Böylece meşruiyet, kapitalizmin bütün iktidar kavramsallığından alınıp yeni bir anlamla değerleniyor.Meşruiyet tekilliğimizin kurucu yaratıcılığının eylemi oluyor... Toplumlardan oluşan bireyler,ahlakla,dinle,devletle...biçimlenirken;İçimizdeki toplumsallığımızın gücü bizim arzumuzun akışkanlığı ve kudretiyle yıkıcı bir kuruculuğun öznelliği oluyor...Arzu, bütün bu iktidar ağlarından kaçış planı üreterek, bizi bu maluliyetlerden azad eden bir ayrılmanın kudreti ve cüreti/neşesi olarak hayatı olumluyor.Hayatı olumlamak, bizim kudretimizi yok eden ne varsa ona karşı hayatı üretme eylemidir...Bedeni hapishaneleştiren herşey karşı isyanın yaratıcı kuruculuğu...
Hayatı üretme biçimi bizi bedenlerimizin bütün duygulanımıyla kuruyor.Bedenin kendini üretme alanlarının serbestliğine karşı duran bütün mekanizmalar ahlakı,dini,kimliği bir alet çantası olarak tutar elinde.Örneğin,Sevişmek bütün dinlerde çocuk yapmanın dışında yasaklanmıştır,eşçinsellik bu nedenle de afaroz edilmiş,lanetlenmiştir.cinselliğimizin kimliklendirilmesi,sınıflandırılması ve görevlerle akamete uğratılmasıyla özne tamamlanmıştır...Bu, ailenin hem dinsel hem de kapitalist bir üreme merkezi omasını da bize anlatıyor.Evlilikteki iktidar aygıtlarının denetiminin asli amacı da böyle birşey aslında, sadece üreyen bir ailenin ahlakının toplumsallaşması.Kapitalizmin yeni dini Psikanalizin, aileyi yaşatma gayretinin arkasında da böyle bir erek var...
Kompanyero...

Demokratik Bağımsızlık...

Gezi eylemlerinin temel şiarı ,herkesin ortak olarak paylaştığı temel bir derdi vardı. ELİNİ ÇEK.Bunun siyasal olarak anlamı hayatın, devletten bağımsız olduğu ve hatta devletin dışında varlığını sürdürmesi gerektiğiydi.Valiye,başbakana,polise,orduya,medyaya gösterilen bütün karşı çıkışlar Hayatımızdan ELİNİ ÇEK!demek için...Yasalarla bizi yönetemezsin,gaz sıkarak bizi dağatamazın,kara propağandayla bizi sindiremezsin...
Kürt hareketi de bütün siyasallığını bu şiar üzerine kuruyor aslında: ELİNİ ÇEK.

Dilimi yasaklayamazsın,nasıl yaşayacağımı bellirleyemezsin,sınırılarımı çizemezsin!...
Demokratik Bağımsızlık fikri bu toprakların birleştirici fikri olarak duruyor yanı başımızda.
Sermayenin Cumhuriyetine karşı ,Çokluğun kurucu isyanının da, yeni anayasa tartışmlarındaki devletin kapsayıcı otoriterliğinin boşa çıkarılmasının da kurucu fikri demokratik Bağımsızlıktır...Demokratik bağımsızlık fikrinin anlamını parti programlarında değil,sokağın özgürleştirildiği zamanın ruhunda aramalı kanımca.Sevginin kurumsallığında,isyanın yoldaşlığında...kısacası duygulanımın özgürlüğünde...

Demokratik Bağımsızlık;Politik Özerklik...

Sermaye Cumhuriyetine karşı Çokluğun bedeni olarak Ortaklaşalık...

Bugün üzerine bastığımız topraklardaki direnişin ,cumhuriyetin yeniden tanımlanıyor oluşuna bir müdahale olduğunun altını çizmek geriyor kanımca.
Evet bu ülkede de bütün dünyada olduğu gibi yeni bir cumhuriyet kuruluyor bunun nasıl bir cumhuriyet olacağını,cumhuriyetin nasıl tanımlanacağını,anayasasının içeriğinin kavramsal olarak ve biçimsel olarak ne şekilde olacağını ,anayasa kavramının yeniden nasıl kurulacağını(yasası olmayan bir anayasa mesela;yani oraklaşalık?;ya da sermayenin küresel faşizmi) belirleyecek bir direniştir bu...Bunun hem kurucu Anayasa hem de cumhuriyet üzerinden varoluşunun tarafları Çokluk ve Sermayedir.
Sermaye cumhuriyeti ile;çokluğun bu sermayenin kapsayıcılığını dizginleme,evrilebilirse kurucu bir yıkıcılıkla anlamsızlaştırma,geçersizleştirme mücadelesidir.Aynı zamanda bu direniş, devletin sokağı kimlikleştirme stratejisene karşı bir isyandır.
Şu an Türkiye'de, içinde yeraldığımız isyan ;başlarda marjinalleştirme,çapulculaştırma, şimdilerde dinsizler ve gittikçe daha çok artan provakasyonları da örgütleyerek alevileştirme stratejisine-saldırısına karşı,kimliğin yıkımı olarak tekilliklerin arasındaki antagonist bir mücadeledir...Evet devletler,düşmanın adını koymak isterler,düşmanlarının ne olduğunu "bilememeye" asla tahammülleri yoktur.Bu nedenle isyanın toplumsallığını,çeşitliliğini asla kabul etmek istemezler;çünkü bu, onların yenilgilerinin başlangıcıdır. İktidar-sermaye; tanımlar,çerçeveler,ürün haline getirir ve o ürün üzerinden tasarrufta bulunur.Çokluk ise kendini çerçeveleyen herşeye,tekçiliğe kimlikleştirmeye karşı virtüel olanın, kuruculuğunun eylemindedir.
Bu ülkede, dünya isyan tarihinde eşine çok az rastlanacak şekilde çokluğun isyanı tam da böyledir Kimliğin diyalektiğine karşı Antagonizmanın ,tekilliklerin biraradalığının yarattığı çokluğun ortaklaşalığı...
Kavramsal olarak kimliğin diyalektiği;kendini çerçeveleyen bir birliğin,kendi varlığını kadir-i mutlak olarak anlamlandırması ve ufkunun sınırlarını kimliğinin varlığı üzerinden belirleyerek, farkı çelişki içinde boğmasıdır bir bakıma...Ücretli emek ve sermaye arasındaki ilişki/çelişki gibi düşünebileceğimiz bu durumun iktidar kurma üzerinden kendini kuran bir politikliğe sahip olduğunu ve biopolitik bir yapı kurduğunu söyleyebiliriz...Kapitalizm kimlik üretir çünkü sermaye ilişkidir,şimdiki zaman içinde kimlik sermayedir...Kimliğin yıkımı olarak tekillik ise iletişimsel bir ortaklığın kuruculuğunda kendi ontolojisini yaratır...Biz içinde yokluğu değil,kendi varlığı üzerinden çokluğu kurar...Kurucu bir yıkıcılığın üzerinden bir hayat olumlamasıdır.
İsyanın Politik,prtaik biçimi hakkında konuşmaya dönersek;isyanın herhangi bir tarafı tamam ben geri çekiliyorum dese dahi yeniden kurulacak olan cumhuriyetin inşaası asla durmayacaktır.1848 buna örnektir.
Bu ne sayılarla tanımlanacak bir cumhiyet devrimidir ne de bildiğimiz klasik cumhuriyet fikriyatıyla uyuşmaktadır.Olan,olacak olan hep bir şimdiki zaman içinde kendini oluşturuken ; kurarken kurulan bir yapıya sahiptir.Bileşenleri de böyledir,şiarları da...
Bu mücadele sürecinde, taraflar bir birlerinin rengine bulaşma durumu da yaşayabilecek ama asla birbirlerinin varlığını ilelebet sürdürmesine müsade etmeyecektir ..Bu birbirlerinin varlığına itiraz ve yoketme savaşının, bize bambaşka kavramlar,biraradalık ve ilişki biçimleri vs. üretmesi olasıdır.
Hayatın kurucu akışı kapitalizmin bu şekilde ya da herhangi bir şeklide sürdürülemez oluşuna dair veriler sunuyor olsa da, bunun gerçekliğini öznelliklerin beden olarak çarpışmaları belirleyecektir.
Belkide çok sık olamayan bir durum olarak kuruculuğun asli gücü, üzerinde varlığımızı deneyimlediğimiz zeminle biradabirleşen öznelliklerimiz olacak...
Bu mücadelnin en sıcak alanı ve asli cephesi,Kapitalizmin varlığını geçersiz kılan,bütün araçlarının bizim için anlamsızlığının bizatihi kendisine karşı beden savaşıdır.Çokluk için şiar;Sermayenin bedenine karşı,çokluğun bedenidir..
Sermayenin ise, cumhutiyeti kendi araçlarıyla sarıp sarmalama,emeği sermayinin kurucu öğesi olarak tutma stratejisi de vardır,ve kurmak istediği tam da budur.Bunun adı Sermaye Cumhuriyetidir. Öyleyse kavga kelimenin tam manasıyla Emeğin,sermayeye karşı kurucu kavgasıdır...

Kimliğin diyalektiğine karşı Antagonizma...

Gezi isyanı/eylemi bir kesim için (devletin inşarantçı-muhafazakar kimlik inşa etme,ulusalcıların kimliklerinden getto yaratma;partilerin kendine malederek ) kimlik inşaası uğraşlarıyla;kimliğin yıkımını, eylemlerinin kuruculuğuyla varedenler arasındaki antagonizmayı da açığa çıkardığını düşünüyorum.Kavramsal olarak kimliğin diyalektiği;kendini çerçeveleyen bir birliğin,kendi varlığını kadir-i mutlak olarak anlamlandırması ve ufkunun sınırlarını kimliğinin varlığı üzerinden belirleyerek farkı çelişki içinde boğmasıdır bir bakıma...Ücretli emek ve sermaye arasındaki ilişki/çelişki gibi düşünebileceğimiz bu durumun iktidar kurma üzerinden kendini kuran bir politikliğe sahip olduğunu ve biopolitik bir yapı kurduğunu söyleyebiliriz...Kapitalizm kimlik üretir çünkü sermaye ilişkidir,şimdiki zaman içinde kimlik sermayedir...Kimliğin yıkımı olarak tekillik ise iletişimsel bir ortaklığın kuruculuğunda kendi ontolojisini yaratır...Biz içinde yokluğu değil,kendi varlığı üzerinden çokluğu kurar...Kurucu bir yıkıcılığın üzerinden bir hayat olumlamasıdır.Çokluğun biraradalığı,yoldaşlığı yeniden tanımlar;Yoldaşlığı, bir paye, bürokratik bir görev olarak tanımlayan, devrimciliği hiyerarşik, askeri bir makinenin emir eri haline getiren, insanı araçsallaştıran, ama daha önemlisi emeği sınıflaştırarak, komünizmi “devletleştiren” zihniyetin gölgesinde kalan yoldaşlık kavramının yeniden komünalizmin içkin kuruculuğundaki değerliliğine kavuşmasının zamanındayız.Emeğin yoldaşlığı zamanında...
Emeğin Yoldaşlığını,İsyanın Yoldaşlığıyla taçlandıran direniş, kimlikleşerek çerçevelenmeyi yıkmış,Kimliğin bütün sınırlarını altüst etmiş ve biraradalığı,ortaklaşalığı tekilliklerimizin değerliliğiyle çokluk olarak yaratmıştır...Çokluk bütün olumsuzluklara karşı,hayatın olumlanmasının Manifestosunu yazmıştır...Bu Manifesto, Dünyanın Yerlilerinin kurucu isyanının manifestosudur...Başkasını anlattığı hikayeyi dinlemek,yaşantılamak yerine,Neşeyle,Kendi hikayesini şimdinin içinde yaşamaya başlamıştır...

1 Mayıs!

Dünyanın yerlileri hazırlık yapıyor.

bir kıpırtı var. İsyan, Komün,Özgürlük diyen zayıf bir ses, bir homurtu, bir fısıltı ve bir kahkaha…

yaklaşan bir şeyler var…

ve dünyamız… tükenişe doğru doludizgin gidiyor: nükleer, savaşlar, termik, ırkçılık, patriyarka, heteroseksizm,türcülük, sömürü, kısaca

KAPİTALİZM.

biz dünyanın yerlileriyiz.

ve bu yer artık bizim için yaşanılamaz bir hale geliyor…
Herkesin ve hiç kimsenin olan
dünyayı ancak eylemimiz değiştirebilir.

dostlarımızla, dünyanın diğer yerlileri ile kuracağımız yeni ortaklıklar…

1 Mayıs geliyor.

bütün dünyanın yerlilerinin-işçilerin, kürtlerin, kadınların, lgbtlerin, öğrencilerin, işsizlerin,Bedene çakılı ve bedenin perdesi, kimlikleri reddedenlerin; artık ne olduğunun sorulmasını istemeyenlerin ve artık her şey olmak isteyenlerin,Uluslara, dünyanın sınırlarla bölünmüşlüğüne karşı, toplumsallığımızın kurucu eyleminin,Emeğimizi, işten/ücretli emekten ,devletlerin ulusu olmaktan azad etme cüretinin ortaklık günü.

bu dünya herkesin ama hiçkimsenin!..

bizler de bu ortaklık gününde milyonlarca dostumuzla birlikte yaşanabilir bir dünya için alanda olacağız, yeni ortaklıklar kurmak ve dünyayı değiştirmek üzere eyleme geçmek için;
Canlı olmanın deneyimlenmesinin ve tüm canlılarla bu dünyayı yaşantılama bilincinin özgürlüğü için
yeni bir yaşam kurabiliriz.

Ütopyayı, olanaklının güncel bir stratejisi olarak kuran bir hayatı
var edebiliriz.Çünkü,Direnişin olduğu yerde her zaman ütopya vardır,
dünyanın herhangi bir yerinden başlayıp, dünyanın her yerinde yaşayan bir Ütopya...

Negri....

Negri'ye soramadığım soru:*
Çokluğun kuruculuğu,mekanın ve zamanın tekçiliğini de yıkan bir kuruculuktur.Buna Kurucu Yıkıcılık diyebiliriz...Çokluk, sınırları olan ve sınırlı bir mekana uyan
devinim oluşturmaz.Göçebedir,Heryerdedir,heryerlidir,ama bir mülkiyet inşaası reddetme anlamında hiç bir yerlidir.Buna biz Dünyanın Yerliliği
diyoruz.Göçebelik,geçirkenliği ve akışkanlığı da anlatır bize.Akışkan ve geçirgeniğin ilişkiler üretme tarzı birarada birleşme ve tekrarın sonsuzluğudur.Ortaklığı,
kurarken kurularak üretir.kendi alet çantasını oluşturuken tamamen bu ilişkilenme tarzıyla devinir.Alet çantasımızda, yarattığımız bütün kurucu eylemselliğin
deneyimleri ,alet çantasının bedeni vardır...Beden devinir,kendi kurucu eylemselliği göçebelik zemininde oluşur.Bu nedenle ne çokluk ne de bu çokluğun bileşenleri
olarak tekillikler kimliksel bir yönelim ifade etmez.Olsa olsa kimliğin yıkımı üzerinden de var eder kendini...Çünkü tekilliklerin bizatihi kendisi herşeyi içinde
barındırablir ama asla tek bir şeyin temsiliyetini kabul etmez,temsiliyetin yıkıcısıdır...Levinas'ın Bedene çakılı Tin dediği kimlik, bizi çitler,,daha başka bir deyişle bedeni perdeler...
Siz Ortak zenginlik kitabınızda Kimlik meselesini üçlü bir stratejiye oturtuyorsunuz;birincisi kimliğin mülkiyetin şiddetini açığa çıkarma kudrtetine sahip olduğu ;yani kadın olarak,siyah olarak,ulusal aidiyet olarak...vb. ekonomik olarak baskısını;ve başka bir anlama gelmek üzere baskın kimliğin mülkiyetinin diğer kimlikler
üzerindeki egemenlik kurma şiddetini...
ikincisi,Kimliğin, bir mağduriyete ve çeklen acılara saplanıp kalma ve tek başına kendi özneliğinin kurtuluşuna odaklanmaya karşı bir özgürleşme pratiğine dönüşme
potansiyeli olduğunu söylüyorsunuz.Hemen akabinde, kimlik olarak mülkiyetleşme tehlikesine de vurgu yaparak,özgürlük, bir öznenin kurtuluşu olarak düzenlendiğinde
kimlik bir savaş makinesi olmaktan çıkar ve egemenlik biçimine dönüşür diyorsunuz.
Üçüncüsü,Kimliğin yıkımı olarak Tekillik...
Aslında ufuk olarak kimliğin yıkımının gerekliliğine ve tekilliğin burada da devrimin kuruluşunun öznelliği olduğuna inanıyorsunuz...Kitapta kimlik üzerine yazdığınız
bütünlüklü fikir, sonuçta tekillik ve çokluk üzerinde şekilleniyor.Soru şu,Kimlik üzerine kuruğunuz üçlü strateji, aşamalı bir devrim fikrini çağrıştırdığı gibi, aynı
zamanda politik bir manevracılığı da imliyor.Bu konuda Politik strateji kurma isteğiniz anlaşılabilinir aslında,sonuçta yakıcı ve güncel bir meselenin üzerinde
konuşuyoruz ama genel olarak bakıldığında bunun bizi zihinsel olarak çitleme tehlikesi de yok mu?biz fikirlerimizi kurarken,bu tarz stratejilerle hareket etmeyi bir
yöntem olarak benimseyeblir miyiz?... Sorumuz Negri'ye ulaşamadı... *Soruyu biraz atak davranamamaktan biraz da Negri'nin yorgunluğunu çok belli etmesi nedeniyle soramadım...Güncelleme;Negri, Türkiye üzerine sorular almadı haklı olarak ;çünkü,buralara ait bir bilgisi yoktu.Gezi'den sonra baayağı bi bilgi ihtiyacı ve edinimi olmuştur...

Biz Dünyanın Yerlileriyiz...Bütün 'iktidar' düşlerimize...

Dünyanın yerliliği, bize bu hayatı dayatan ne varsa ona karşı isyanın meşruluğunda kendini kurar.Emeğimizi, işten/ücretli emekten ,devletlerin ulusu olmaktan azad etme cüretidir... Hayatın herkesin ama hiç kimsenin olduğunun bilgisidir.Canlı olmanın deneyimlenmesinin ve tüm canlılarla bu dünyayı yaşantılama bilincinin özgürlüğüdür. Sömürünün varlık nedeni sermayenin diyalektiğine karşı antagonizmanın politikliğinin haykırışıdır.Uluslara, dünyanın sınırlarla bölünmüşlüğüne karşı, toplumsallığımızın kurucu eylemidir. "sınırlar, gümrükler ve savaşlarla alay eden o asi, itaatsizliktir.”

Kürtaj :

Ücretli emek olarak sınıflaştırma stratejisine ; Hobbes'ın kralda sembolize ve temsil ettiği halk yığınının şuanki ikinci cumhuriyetçi stratejinin de ana düsturu olduğu politikaya karşı, sermayenin,devletin bedeni olmamak şiarı kendi toplumsallığımızın kuruculuğunu ifade eden, çokluğun kurucu eylemselliği için önemli bir mücadele mevzii. Spinoza'daki hayatın olumlanması fikri, kürtaj meselesinde ufuk açıcı bir eylemselliğin düsturu olmayı hakediyor... Kendi bedenimizin neye muktedir olduğunu açığa çıkartmak, buna cüret etmek, sadece "benim kararım" diyerek ifadelendirilebilinir mi? sanmıyorum.Her meselede neredeyse isteyerek diyeceğim, sermaye kavramından kaçış burada da kendini açık ediyor. Kapitalizmin nüfus politikaları ;Bio-politik savaş ,emeğin ücretli emek olarak sınıflaştırılmasıyla çok bağlantılı olmasına rağmen sermayeye karşı tek laf etmeden kürtaj meselesini 'liberalleştirmek', düşündürücü...

Devrim...

Devrim; Doğruların ideolojik birliği yerine, herkesin kendi "yanlış"larının biraradalığıyla da deney imlenen bir hayat için; bizi hedefe kilitleyen, "hata"kabul etmeyen, bulunan her "hata"yı redakte eden bütün iktidarlardanuzaklaşma cüreti; bizi, devletten, bütünün tamamlanmışlığından, kusursuz olarak inşa edilen "teknik kurumlaşmalardan"Azat eden ütopyanın, çokluğun etkinliği olarak bir gerçeklik haline gelmesi, yaşamdan olumsuzun sökülüp alınmasının bizatihi kendisidir.
Devrim asla;Yasalarla belirlenen, üzerine tanımlar üretilerek, bu tanımlara uymagayreti; Diyalektiğin, "çelişkilerin öznelerinden yarattığı birliğin onayı"ndançıkarılacak bir strateji; Bitmiş bir proje olduğunu deklare ederek, kendi tamamlanmışlığımıza rıza üretme, ahlakın tahakkümü ve hayatımızın sınırlara ve kurumlara hapsedilmesi;Tarihin yasalarından türetilmiş bir devamlılık, bir "hayalet" değildir.

Kısacası, Devrim, teknik bir mesele değildir...
Kompanyero

Ütopya...

Direnişin olduğu yerde her zaman ütopya vardır’ diyor Negri ve ekliyor:’’direniş bizi bu dünyaya, etkinlik olarak ütopyanın kuruluşuna geri getirir.’’Usta, böyle bir belirlemeyi, ütopyanın, metafizik kavrayışına, ahiretteki cennet vaadine, özlemine ve solda mevcut olan, gelecekte var olacak olan yeryüzü cenneti fikrine, teslim etmemek adına yapıyor…
topyayı , ‘‘praksis olarak, çokluğun etkinliği olarak hayal edebilir miyiz? Ütopyayı, olanaklının güncel bir stratejisi olarak değerlendirmeye başlayabilir miyiz?’’diye sorarak, ütopya bahsinde bir başka düşünme önerisi yapıyor ve ‘ yaşamdan olumsuzu söküp atmak, ütopyanın yeni bir tanımı olabilirdi’ diyerek; Deleuze-Guattari’nin, yaşamı olumlama felsefesinin, fikri takibini de yapıyor...

Bugün Ütopyadan bahsetmek, olanaklıdan söz etmek anlamına gelir. ‘Machiavelli’de Ütopya öfkeden doğar, direnişe dönüşür. Spinoza’da tutkular sürecinin içine çekilmiştir: Arzuyu aşka doğru hareket ettiren güçtür. Marks’ta sömürünün maddi koşullarıyla birleşir ve yaşamın, yeni kolektif özgürlük gücünün dinamiklerine katılan gerçek güçtür’… Kompanyero.

Beyin Ekran Yazar: Ulus Baker / Derleyen: Ege Berensel

Ulus Baker, sinemanın öykü ve enformasyon sunma yönünü değil düşünme ve tahayyül etme yetisinin yani düşünce-imajının, montaj-düşüncenin yaratım olanaklarını araştırdı. Beyin Ekran üç bölümden oluşuyor: Minör-düşünce: Zaman-imaj ya da Video-imaj: Godard, Bresson, Tarkovski; Montaj-düşünce: Şok-imaj: Eisenstein, Güney, Lanzman; Aralık-düşünce: Rizom-İmaj: Vertov. Beyin Ekran, Baker’in sinema yazılarının bir montajıdır, onun deyişiyle “düşünen” bir kitaptır.

Hangi dili konuşuyor olursa olsun, kalbimin bir başkasının göğsünde atmasına izin verin”.

“İşkence görmüş bir neslin son kişisi olacağımı umarak, yoluma çıkan bütün aşağılama, hakaret ve zulmü kalbimde kucaklarım (…) ve kalbimin, ondaki bütün sevgi ve tutkuyla birlikte bir çocuğa bağışlanmasına izin verin. Nerede olacağı fark etmez; Karon banklarında, Sabalaan Dağı yamaçlarında, doğu Sahara kenarlarında ve ya Zağros Dağları’nda; güneşin doğuşunu seyreden bir çocuk. Tek istediğim isyankar, kıpır kıpır kalbimin, benden daha isyankarca kendi çocukluk arzularını aya ve yıldızlara ifşa edecek ve onlara sonradan bir yetişkin olarak ihanet etmeyeceğine dair onları tanık tutacak bir çocuğun göğsünde atmasına devam etmesidir. Hangi dili konuşuyor olursa olsun, kalbimin bir başkasının göğsünde atmasına izin verin”.
Şubat 2008 tarihinde İran’da idam edilen öğretmenFarzad Kmanfar

Hayatı Değerli kılmak için...

Günlerden herhangi bir gün…8 milyardan fazla hayvanın öldürüleceği bir gün. Sonsuz sayıda hayvanın yanarak, elektrik verilerek, dövülerek, hareket etmelerine izin bile verilmediği bölmelerde sıkışarak, işkence görerek, sömürülerek ve köleleştirilerek acı çekeceği bir gün. Bir mezbahadan içeri adım atın ve dehşeti kendi gözlerinizle görün.

Ya ölmüş ya da ölmek üzere olan, sağa sola saçılmış vücutlar, binlerce hayvanın kanının iğrenç kokusu havada. Ancak kasaplar işlerine devam ediyor, ara vermeden tavukların boğazlarını kesmeye devam ediyorlar. Ardından hala titreyen vücutlar haşlama suyuna sokuluyor. Bazıları hala canlı, can verdikleri son ana dek o suda haşlanıyorlar. Bazıları katillerin ellerinden düşüyor, ve oradan uzaklaşmak için boşu boşuna debeleniyorlar. Ama gidecek hiçbir yer yok, kaçacak bir yer yok- kasaplarının önünde zerre kadar bir güçleri yok.

ABD’de sıradan bir gün.

Bu hayvanların acınası durumu o kadar uç noktalarda ki hayvanları umursayan insanlar mümkün olduğu kadar çok hayvana yardım etmek için elinden ne gelirse yapacağını düşünse de bunun yeterli olmayacağını biliyor.

Vegan olmak iyi bir başlangıç. Vegan olmak hayat kurtarıyor, her hayat gerçekten değerli.Ama fast food ulusunda bu hayatların zerre kadar değeri yok. Sömürüde, istismarda, ve katletmeden aktif bir yer almayı reddetmek yeterli değil. Hayvanlar da bizler için rahatımızı bozmayacak, gerektiğinde hayvan endüstrilerini desteklememizi sağlayacak şekilde bir şey sağlayamazlar bize.

Bu satırları okurken işkence görüp de öldürülen hayvanları düşünüp kendinize şunu sorun: onlara yardım etmek için gerçekten yapabileceğiniz bir şeyler yok mu? İster doğrudan eyleme katılmak, dirikesim laboratuarlarını protesto etmek, halka açık konuşmalar düzenlemek, vegan işyerlerini desteklemek, tüketim toplumunu reddetmek... ne olursa olsun hayvanlar artık aktifleşmenizi ve onlar için hem bugün hem her gün elinizden gelenin en iyisini yapmanızı istiyor.

Toplumumuz inanılmaz derecede apatetik, hangi kampanyaya zaman harcamalı, yoksa ne yaparsa yapsın sonuç değişmeyecek diye ümitsizliğe mi kapılmalı diye düşünmek çok kolay, hemen insanın kafası karışıveriyor. Ama mezbahaye götürülen dananın gözlerine bakın ve ona elinizden gelen herşeyi yaptığınızı söyleyin. Ona sizin için veganizmle alakalı bir emektense bir eğlence gösterisine gitmenin daha önemli olduğunu söyleyin. Kürk çiftliğindeki minke onu özgür bırakmaktansa evde oturup TV izlemeyi tercih ettiğinizi söyleyin.

Olabileceğinizin en iyisi olmak amacıyla kendinize meydan okuyun – hayatı değerli kılmak için....

Biz Dünyanın Yerlileriyiz...Bütün 'iktidar' düşlerimize...

Dünyanın yerliliği, bize bu hayatı dayatan ne varsa ona karşı isyanın meşruluğunda kendini kurar.Emeğimizi, işten/ücretli emekten ,devletlerin ulusu olmaktan azad etme cüretidir... Hayatın herkesin ama hiç kimsenin olduğunun bilgisidir.Canlı olmanın deneyimlenmesinin ve tüm canlılarla bu dünyayı yaşantılama bilincinin özgürlüğüdür. Sömürünün varlık nedeni sermayenin diyalektiğine karşı antagonizmanın politikliğinin haykırışıdır.Uluslara, dünyanın sınırlarla bölünmüşlüğüne karşı, toplumsallığımızın kurucu eylemidir. "sınırlar, gümrükler ve savaşlarla alay eden o asi, itaatsizliktir.”

Bu Blogda Ara

Spinoza

Hayat Akıyor...

İsyan Büyütür...

26 Kasım 2009 Perşembe

Hiç yorum yok:

İzleyiciler

Hakkımda